De garage

De diagnose pancreaskanker met levermetastasen hield in dat ik niet lang meer te leven had. Ik was gepensioneerd na een goed maar ook veel bewogen leven. Mijn huisarts verwees mij naar haar voor voedingsadviezen en zei erbij dat ze meer deed dan alleen een dieet voorschrijven.

Mijn zoon vroeg me: “Wat doe je bij haar want wat kan ze nog voor je doen?” Ik zei: “Je weet niet half hoeveel ze voor mij betekent.” Ik kon hem niet zeggen wat het met mij deed dat iemand alleen maar aandacht voor mij had en de enige tijd dat ik me nog warm voelde tijdens de consulten was. Ik was er altijd en nog met liefde voor iedereen geweest.

Mijn planning was dan ook mijn actieradius langzaam maar zeker te verkleinen. Zo nam ik afscheid van mijn kleinkinderen voor de ergste aftakeling begon. Tijdens het laatste consult voelde ik dat ze wist dat het de laatste keer was. Ik had haar al gezegd dat ik een email door Petrus zou laten sturen als ik niet meer zou kunnen komen. Ze maakte het mij eenvoudiger door het te benoemen. Ze vroeg mij als laatste: “Wat heeft u gemist in dit leven?” Ik zei haar: “Een garage, ik heb nooit een garage gehad.” Wat ik waardeerde was dat ze, ook bij het afscheid, nooit emotioneel werd.

Ik kreeg een overlijdensbericht van zijn familie met de uitnodiging om bij de begrafenis aanwezig te zijn. Waar hij nooit over gesproken had was dat hij de hoogste Nederlandse onderscheidingen bleek te hebben. Naar de begrafenis ging ik niet want zo was en bleef ik er alleen voor hem. 

Destijds kwam ik op weg naar mijn werk vaak langs zijn huis: Een hoekhuis zonder garage.