De Spiegel

Vanaf mijn veertiende vocht ik tegen anorexia nervosa. Inmiddels was ik tweeëntwintig. Ik was meerdere keren opgenomen, had psychotherapie gehad maar het ging nog steeds niet erg goed. Ik startte met de Kunstacademie en voelde ik dat het weer mis ging. Bij toeval had ik over haar gehoord en maakte een afspraak.

Ik bereidde me voor door alle narigheid van de afgelopen jaren op te schrijven inclusief alle therapieën. Het liep totaal anders dan ik had verwacht want de zachte aanpak waar ik me op had ingesteld kreeg ik niet. Wat er wel gebeurde was dat ze mijn ziektebeeld zowel psychisch als fysiek benoemde en afsloot met de vraag: “Wat denk je dat ik voor jou zou kunnen betekenen?” Ik wist geen woord uit te brengen. Ze zei: “Het belangrijkste is niet wat er is gebeurd maar wel hoe jij hier mee om bent gegaan.” Ik ben opgestapt en naar huis gegaan.

Ze stuurde me een nota voor de tijd dat het consult had geduurd: vijftien minuten. Twee weken later belde ik haar op om een nieuwe afspraak te maken. Ik had besloten dat ze veilig genoeg was om deelgenoot te maken van mijn verslavingswereld. Het was een bevrijding om er zo afscheid van te nemen. De Kunstacademie heb ik zonder problemen kunnen doorlopen.

Inmiddels heb ik al jaren een gezonde eet- en leefstijl. Met voeding zal ik altijd op moeten blijven letten omdat mijn stofwisseling beschadigd is maar het belemmert me niet meer in mijn leven. Ik weet dat ik heel gevoelig ben voor invloeden van buitenaf maar heb technieken geleerd om daar mee om te gaan. Ik ben het met haar eens dat dit alles mijn werk juist een extra dimensie geeft.

Als iemand al veel therapieën heeft doorlopen dan is het belangrijk om de winst van die ervaringen te gebruiken en daarmee verder te gaan.