Het Generatieconflict

In mijn familie gold als teken van kracht om te zwijgen. Alle wantoestanden en de mishandelingen die ik had ondergaan moesten verzwegen worden. Op een gegeven moment ging ik toch de confrontatie met mijn vader aan. Erna werd ik gebeld door een oom die zei dat mijn vader dit niet aan kon. Ik antwoordde: “Dan had hij het niet moeten doen.”

Voor mij was de tijd aangebroken om hulp te zoeken wat nog meer weerstand van mijn familie opleverde. De consulten deden mij goed omdat zij niemand veroordeelde. Het gaf mij alle ruimte voor mijn beslissingen. Eerst besloot ik een tijd afstand te nemen wat veel tijd en energie kostte.

Mijn familie wilde mij niet loslaten en probeerde te controleren met wie en waarover ik sprak met mensen buiten mijn familie. Mijn broer kwam onverwachts langs en waarschuwde mij dat het beter was om helemaal te breken voordat zij dat mij aan zouden doen. Hij zei: “Jij kunt dit aan maar ik niet.” Een week later verbrak hij het contact.

Uiteindelijk was er nog maar één weg open en dat was definitief afstand nemen wat het zwaarste besluit van mijn leven betrof.

De consulten hielpen mij om door die angsten heen te gaan en mijn eigen leven te gaan leven. Zij reikte mij aan om het te bekijken vanuit mededogen: Begrip hebben voor de ander of het andere maar wel met behoud van eigen normen en waarden. Ik wist hoe gewelddadig de jeugd van mijn ouders en die van mijn grootouders was geweest. Zij hadden blijkbaar niet anders gekund want ze claimden dat ze juist daardoor zover gekomen waren.

Na het overlijden van mijn ouders is er weer sporadisch contact met mijn broer en zus. De winst van dit alles is dat ik doorbroken heb wat generaties lang was doorgegeven.

Soms is het helaas niet mogelijk om binnen een familie te kunnen blijven. Er is veel moed nodig voor een dergelijke beslissing.