Van Sterallures naar Respect

Mijn eerste echtgenoot overleed na een jarenlang ziekbed aan kanker. Ik verpleegde hem thuis tot zijn overlijden. Het rouwproces viel mij heel zwaar omdat ik ook de zorg voor mijn jonge kinderen had. Tien jaar later ontmoette ik mijn tweede echtgenoot. Na vijf gelukkige jaren bleek ook hij kanker te hebben en overleed een half jaar later.

Toen het mij de eerste keer overkwam had ik de steun van mijn familie en vrienden. De tweede keer voelde het anders voor mij. Ik huilde niet want ik wilde sterk zijn voor mijn en zijn kinderen. Ik was financieel goed achtergelaten en begon mezelf te trakteren op schoonheidsbehandelingen, massages, kuuroorden en luxe vakanties. Ik kreeg het idee dat men het mij misgunde en voelde me steeds eenzamer. Mijn dochter confronteerde mij dat ik sterallures had. Ze zei dat ik continue in superlatieven over mezelf sprak, met name over dat ik zo het geweldig deed na zoveel te hebben meegemaakt, dat het afstootte.

Ik besloot hulp te zoeken. Het derde consult begon met de confrontatie of ik van plan was geweest haar aan “mijn hofhouding” toe te voegen. Ze zei erbij dat dit onmogelijk was maar dat ze mij wel de “tools”  kon aanreiken om het zelf te doen. Ik begon te huilen en dat was de eerste keer nadat mijn tweede man was overleden. In de consulten erna werd mij duidelijk dat ik zelf een afstand naar mijn omgeving had gecreëerd. Het was veiliger geweest om mij te laten “pamperen” door onbekenden tegen betaling.

Toen ik er klaar voor was heb ik mijn familie en vrienden uitgenodigd en heb mijn verhaal gedaan. Wat ik terug kreeg werd verwoord door mijn dochter: “Wat goed dat je er weer bent. Ik heb heel veel respect voor je!”

Het besef, dat al zou het haar nog een keer gebeuren om iemand te verliezen ze dat toch aan zou kunnen, maakte haar verlatingsangst hanteerbaar.