Binnen een jaar overkwam mij driemaal een ongeluk met behoorlijke gevolgen.

“Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know!” (Pema Chödron)

Vorig jaar juni struikelde ik op een trottoir over een steentje met als gevolg uitgebreide tandartsbehandelingen voor nieuwe kronen en bruggen.
In februari ben ik van mijn fiets gereden met als gevolg een barst in mijn heupbot.
Drie weken geleden werd ik in mijn nieuwe auto aangereden op een rotonde.
In de eerste twee gevallen schaamde ik me bijna terwijl iedereen zei dat het mijn schuld niet was maar toch begon het oude irrationele schuldgevoel weer de kop op te steken.
Gelukkig gebeurde dat niet in de laatste keer!

De vrouw, die mij had aangereden, riep meteen:
“Ik dacht dat je ook die afslag nam. Het is niet mijn schuld!”
Dankzij mijn studie Portugees kon ik dat gelukkig verstaan. De politie kwam erbij, heeft rapport opgemaakt en foto’s genomen.
Een politieagent waarschuwde me vooral een foto van haar kentekenplaat te nemen.
De autodealer bracht mij naar de verzekeringsadviseur die mij op zijn beurt naar de schade-expert gebracht.
Kosten 2.200 Euro en ik zou vier dagen mijn auto kwijt zijn.

De vrouw vertelde blijkbaar later een heel ander verhaal wat compleet ongeloofwaardig werd door mijn aangeleverde bewijs te weten een officiële bevestiging door de kliniek van de afspraak met de fysiotherapeut waar ik naar op weg was geweest.
Het was daarmee bewezen dat het ondenkbaar was dat ik die afslag had willen nemen.
Gisterochtend heb ik bericht gekregen dat mijn auto kosteloos gerepareerd wordt.

In het verleden heb ik vaker het verschil tussen recht hebben en recht krijgen ervaren.
Eigenlijk viel bijna alles jarenlang in mijn nadeel uit.
Deze keer heb ik de machteloosheid die mij angstig maakte weten te trotseren dat het nu weer zou gebeuren.
Tenslotte ben ik hier ook nog eens een buitenlander!
Ik heb veel support gekregen van onder anderen mijn autodealer en de verzekeringsagent.

Vroeger was er weinig tot geen officieel bewijs en kozen mensen nooit voor mij.
Het excuus was dat ik mezelf wel zou redden of het werd te lastig.
Ik voelde me daardoor diep van binnen toch schuldig terwijl ik dat niet was.

Die onterechte schuldgevoelens hebben een spoor door mijn leven getrokken.
Inmiddels ben ik de oorzaak ervan aangegaan zodat ik (weer) kan relativeren.
Het slachtoffergedrag heb ik al langer achter me gelaten want het creëerde alleen maar meer angsten.

Goede hulp krijgen is heel waardevol maar ik blijf toch verantwoordelijk voor hoe ik met alles en iedereen in mijn leven omga, inclusief mijzelf!

Herken je jezelf hier?
Neem contact op voor meer info!